Bana sorarsanız ki buradaysanız bana sormuş sayılırsınız, insan en güzel ağaç altına konuşlanabilir. Sırtında erittiği, biriktirdiği, fıtık ve iltihaba dönüşen yaşanmışlıkları yaslayabilir usulca ağaç gövdesine. Diyelim, söğüt. Sormaz, söylenmez, kızmaz; başa dönmez ve size ihanet etmez. Tek koşulu vardır dostluğu için, tümüyle orada bulunmanızı ister. Aklınız ve kalbiniz birlenmiş olmalıdır. Yeryüzüne yayılıp parça parça olmuş fikirleriniz, sökülmüş duygularınız o gövdeye yaslandığınızı duyunca mıknatısla çekilir, birikir yeniden içinizde.
İnsan bir ağacı dost edinmeli bu yüzden. Öyle ki yaprakları yokken gövdesinden, gövdesi aşınınca köklerinden bilmeli dostunu. Sırf bir ağaca selâm vermek için evinden çıkmalı insan. Göresim geldi, diye tası tarağı toplayıp çaya, kahveye gitmeli. Gün batarken mesela, serçelere de haber verip oraya gittiğini, güneşin altın tozu sürülmüşken yapraklarına ulaşmalı. Sonra o tozu ışığı kısılan düşlerine sürebilir. Düşen yaprakları toplayıp yeni yaralarına sarabilir. Dönüp ağacına şöyle diyebilir:
Çoktandır yamacına gelemiyorum. Ayaklarımdan gelmeyi sökenler oldu.
